(19.04.2005) "Krokus nie lubi samotności. Wystrzela z ziemi tysiącami drobnych kielichów, bladoliliowych od spodu, wyzłacanych w środku. Mróz krokusom nie szkodzi, śnieg ich nie zabija. Jeśli dzień bez słońca, krokusy ledwie nos wyściubiają spod śniegu. Gdy słońce przygrzeje – rozchylają kielichy i wtedy tak pięknie, że człowiekowi nogi wrastają w ziemię. „Krokusy...” – powtarzasz sam do siebie, gapisz się jak urzeczony i nie masz siły ruszyć w dalszą drogę". (W.G. Tippenhauer, S. Zieliński, W stronę Pysznej).

Foto-relacja (zdjęcia Wojciech Szatkowski):